INTERVIEWS |
Sivert Høyem
De Noorse zanger Sivert Høyem draait al een aardige tijd mee in de muziekbusiness.
Zowel als lead zanger van de rockband Madrugada, maar ook als solo artiest.
Waar de band Madrugada nog net voor de Corona periode een terugkeer maakte, zo heeft Sivert ook solo niet stil gezeten. Het resultaat hiervan is terug te vinden op de nieuwe EP Roses Of Neurosis.
Een goed moment om eens beter kennis te maken met Sivert Høyem.
Waar de band Madrugada nog net voor de Corona periode een terugkeer maakte, zo heeft Sivert ook solo niet stil gezeten. Het resultaat hiervan is terug te vinden op de nieuwe EP Roses Of Neurosis.
Een goed moment om eens beter kennis te maken met Sivert Høyem.
Daar mogelijk (nog) niet iedereen bekend is met jou en je muziek, zou je ons een korte introductie kunnen geven van jouw wegen in de muziek industrie?
Nou, ik ben een Noorse singer-songwriter en tevens ook frontman van de band Madrugada.
Waarbij toen ik een jaar of acht was er voor mij een 'musical awakening' was bij het luisteren van Downbound Train (van het album Born In The USA) van Bruce Springsteen.
Het deed mij realiseren dat er ook een andere kant van muziek bestaat dan de hitlijst / pop radio muziek, namelijk een donkere en mysterieuse kant uit de ziel.
Een moment dat mij altijd is bijgebleven.
Verder hebben ook andere grote zangers mij geïnspireerd, met vooral donkere emotionele songs, zoals Leonard Cohen, Nina Simone, Jacques Brel en Jeff Buckley.
Verder hebben ook andere grote zangers mij geïnspireerd, met vooral donkere emotionele songs, zoals Leonard Cohen, Nina Simone, Jacques Brel en Jeff Buckley.
Wanneer het aankomt op het muziek maken met de band Madrugada en solo, waar zit voor jou het grootste verschil in?
Mijn solo werk is altijd wel gebaseerd op mijn eigen songwriting, waarbij dit het denk ik meer persoonlijker maakt dan de nummers van Madrugada.
Voor de band is het vaak, zo niet altijd, eigenlijk meer een gezamenlijke inspanning.
Voor de band is het vaak, zo niet altijd, eigenlijk meer een gezamenlijke inspanning.
Geeft het ook wel eens 'problemen' om op 2 vlakken actief te zijn?
Met Madrugada zijn wij in 2019 bij elkaar gekomen, om het 20 jarige jubileum van onze debuutplaat te vieren.
Dit was eigenlijk alleen een live evenement, waarbij dit eigenlijk niet echt 'problemen' opleverde in combinatie met mijn solo werk.
Zowel solo als met de band heb je in de loop der jaren wel het nodige meegemaakt ook.
Wat zie jij als het één van de hoogtepunten zover?
Dat is zeker wel het succes met de band Madrugada in het begin van de 00s.
Een periode waarin het ook mogelijk werd om te kunnen leven van de muziek.
Daarna zijn er ook nog diverse andere hoogtepunten geweest, zoals twee solo shows voor 10.000 mensen in de Acropolis in Athene. We hebben ook een live album en film opgenomen van deze avonden, zodat de mensen dit nog een keer kunnen terugkijken. Het waren echt geweldige avonden!
Daarna zijn er ook nog diverse andere hoogtepunten geweest, zoals twee solo shows voor 10.000 mensen in de Acropolis in Athene. We hebben ook een live album en film opgenomen van deze avonden, zodat de mensen dit nog een keer kunnen terugkijken. Het waren echt geweldige avonden!
Zijn er daarnaast ook 'dieptepunten' of moeilijke momenten geweest?
Het verliezen van onze Madrugada gitarist Robert in de zomer van 2007 is wel het absolute dieptepunt geweest.
Ik verloor één van mijn beste vrienden en mijn meest belangrijke muzikale sparingspartner.
Het had uiteindelijk ook wel tot gevolg dat de band niet veel later uit elkaar ging.
Daarnast was ook het vertrek van onze originele drummer, Jon Lauvland Pettersen, zwaar voor mij. Ik had het gevoel dat we de magie hadden verloren van vier vrienden tegen de wereld, zeg maar. Daarna was het eigenlijk nooit echt meer hetzelfde, ook al werden we daarna wel succesvoller. Het deed mij dan ook zeer goed om Jon er terug bij te hebben tijdens de tour in 2019!
Daarnast was ook het vertrek van onze originele drummer, Jon Lauvland Pettersen, zwaar voor mij. Ik had het gevoel dat we de magie hadden verloren van vier vrienden tegen de wereld, zeg maar. Daarna was het eigenlijk nooit echt meer hetzelfde, ook al werden we daarna wel succesvoller. Het deed mij dan ook zeer goed om Jon er terug bij te hebben tijdens de tour in 2019!
Hoogste tijd om aandacht te besteden aan je nieuwe EP 'Roses Of Neurosis'.
Om te beginnen: het heeft best wel even geduurd, voordat er nieuw werk was, na het album Lioness in 2016. Hoe is dit zo gekomen?
Om te beginnen: het heeft best wel even geduurd, voordat er nieuw werk was, na het album Lioness in 2016. Hoe is dit zo gekomen?
Ik voelde dat ik behoefte had om nieuwe dingen uit te proberen.
Rond het afronden van het album Lioness, ontmoette ik de Britse gitarist Rob McVey, welke speelt bij Marianne Fairhful.
Ik werd gepakt door zijn gevoelige en krachtige spel, iets wat ik eigenlijk gemist had sinds ik Robert kwijt was geraakt.
We zijn vrienden geworden en zijn twee jaar bezig geweest met het schrijven voor een band, die we Paradise noemden, samen met Simon Butler (van Primal Scream) op de bas en Rob Ellis als drummer (van PJ Harvey). We brachten ook een EP uit, maar het bleek achteraf 'teveel gedoe' om deze Britse band in stand te houden, met mijzelf wonend in Oslo. Achteraf gezien was het misschien ook niet het juiste moment om iets nieuws te beginnen, het is lastig om een muzikale carrière op te bouwen en ik had het al twee keer gedaan toen.
Rob McVey en ik hadden nog wel meer geweldig materiaal geschreven, om in andere projecten uit te brengen. Maar nadat Paradise in 2018 uit elkaar ging, kwam Jon met het idee voor de Madrugada-jubileumtour. Dat voelde eigenlijk direct goed en we hebben daar dan ook bijna het hele jaar aan besteed, om vervolgens in 2019 te touren.
En ja, we weten allemaal wat er toen in 2020 gebeurde...
We zijn vrienden geworden en zijn twee jaar bezig geweest met het schrijven voor een band, die we Paradise noemden, samen met Simon Butler (van Primal Scream) op de bas en Rob Ellis als drummer (van PJ Harvey). We brachten ook een EP uit, maar het bleek achteraf 'teveel gedoe' om deze Britse band in stand te houden, met mijzelf wonend in Oslo. Achteraf gezien was het misschien ook niet het juiste moment om iets nieuws te beginnen, het is lastig om een muzikale carrière op te bouwen en ik had het al twee keer gedaan toen.
Rob McVey en ik hadden nog wel meer geweldig materiaal geschreven, om in andere projecten uit te brengen. Maar nadat Paradise in 2018 uit elkaar ging, kwam Jon met het idee voor de Madrugada-jubileumtour. Dat voelde eigenlijk direct goed en we hebben daar dan ook bijna het hele jaar aan besteed, om vervolgens in 2019 te touren.
En ja, we weten allemaal wat er toen in 2020 gebeurde...
Je haalt zelf inderdaad de vreemde tijd van 2020 al aan.
Heeft dit ook invloed gehad op je nieuwe EP?
Ik denk het eigenlijk niet.
De liedjes zijn geschreven in de jaren voorafgaand aan de Corona pandemie. Misschien weespiegelde de zachtere, vriendelijke sfeer, de tijd en wat ik voelde dat nodig was.
De liedjes zijn geschreven in de jaren voorafgaand aan de Corona pandemie. Misschien weespiegelde de zachtere, vriendelijke sfeer, de tijd en wat ik voelde dat nodig was.
Heeft de Corona periode nog wel invloed gehad op de opnames of de manier van opnemen?
Rond september was Noorwegen zou goed als Covid vrij, wat ook de tijd was dat we de EP hebben opgenomen.
Op dat moment waren er dus geen strenge beperkingen.
Het gaf dan ook een goed gevoel om samen met vrienden live te kunnen spelen in de studio, waarbij ik hoop dat dit ook is terug te horen in de nummers.
Het gaf dan ook een goed gevoel om samen met vrienden live te kunnen spelen in de studio, waarbij ik hoop dat dit ook is terug te horen in de nummers.
Zit er achter de titel van de EP nog een diepere betekenis, of hoe is deze tot stand gekomen?
Het is een regel in het nummer Run Away, waarbij het een diepere betekenis heeft.
Maar als titel voor de EP, zie ik het meer in de bredere zin:
Dat het een verzameling is van claustrofobische en neurotische liefdesliedjes.
Op die manier werkt het goed voor mij, helemaal met het kitchy, maar mooie, artwork van illustrator Miles Wintner.
Op die manier werkt het goed voor mij, helemaal met het kitchy, maar mooie, artwork van illustrator Miles Wintner.
Op de EP is eigenlijk best wel een divers geluid terug te horen op de vijf nummers.
Toch voelt het wel als één geheel.
Hoe zou jij de EP zelf het beste omschrijven?
De openingstrack en de afsluiter zijn beide opgenomen samen met mijn gitarist
en belangrijke sparingspartner Christer Knutsen in mijn oude studio.
Op beide nummers levert
Nils Petter Molværs ook een prachtige bijdrage op trompet.
Ze lagen al een jaar of twee rond te slingeren, met een jaren 80 vibe,
doen denkend aan de soundtrack van The Blue Nile en Vangelis' Blade Runner.
Ze hebben eigenlijk dan weer niet veel gemeen met de overige drie nummers, behalve dan tekstueel gezien. Ik heb liever dan ook een interessante verzameling van verschillende sounds en richtingen, samengebracht door de lyrische thema's.
Ze hebben eigenlijk dan weer niet veel gemeen met de overige drie nummers, behalve dan tekstueel gezien. Ik heb liever dan ook een interessante verzameling van verschillende sounds en richtingen, samengebracht door de lyrische thema's.
Is er ook een nummer op de EP, welke je nog wat zou willen uitlichten?
Het nummer Queen Of My Heart was het laatste nummer wat ik schreef voor de EP.
Ik denk dat ik me slecht voelde, omdat ik altijd klaagde over mijn leven in mijn teksten,
als artiest ben je denk ik gevoed door drama en gevoel voor wrijving,
maar ik voelde dat ik ook iets aardig moest zeggen, anders zou het totaal plaatje niet helemaal kloppen.
Dus dit liedje kwam naar me toe op een avond, nadat ik en mijn vrouw uit eten waren geweest. Ze is werkelijk de grappigste en meest intelligente persoon die ik ook heb gekend. En we hebben zo van tijd tot tijd ook de beste gesprekken.
Dus dit liedje kwam naar me toe op een avond, nadat ik en mijn vrouw uit eten waren geweest. Ze is werkelijk de grappigste en meest intelligente persoon die ik ook heb gekend. En we hebben zo van tijd tot tijd ook de beste gesprekken.
Net als iedereen heeft ook Noorwegen met de Covid-19 crisis te maken.
Hoe houd jij jezelf zo bezig in deze vreemde periode?
Ik heb veel tijd met mijn kinderen doorgebracht en de afgelopen zomer ben ik ook elke dag gaan zwemmen.
Eigenlijk ben ik vrij goed door de tijd gekomen en had ook wel wat tijd zonder touren nodig.
Rond de release van de EP staan ook een aantal shows in Noorwegen op het programma, waarbij je eind 2020 ook nog wat shows had.
Wat voor invloed heeft deze tijd op jouw shows?
Afgelopen november kon ik het grootste deel van mijn tour uitspelen.
De shows zijn teruggebracht naar semi-akoestische solo shows.
Het is fijn om te kunnen spelen, ook al is dit maar voor 50 of zelfs 20 mensen, maar ik kijk erg uit naar het moment waarop de wereld weer 'open gaat'.
Ik ben verslaafd aan de opwinding van een echte show.
Voor de shows in Oslo weten we nog niet hoe dit zal gaan. Het is een vreemde tijd in de showbizz momenteel.
Voor de shows in Oslo weten we nog niet hoe dit zal gaan. Het is een vreemde tijd in de showbizz momenteel.
Een Europese tour, met hopelijk ook Nederland, zit er dan waarschijnlijk voorlopig nog niet in?
Dat bewaar ik tot de wereld open en veilig is.
De kosten voor het verzetten of annuleren van shows zijn gewoon te hoog,
dat wil ik dan ook liever vermijden op dit moment.
Vooruitkijkend naar het 'bevrijdende' moment, dat we weer naar shows kunnen.
Waarom moeten we dan zeker een show van jou gaan bezoeken?
Dat is moeilijk voor mij op te zeggen, eigenlijk.
Maar ik heb het gevoel dat ik mijn ding vrij goed doe en hierin ook blijf verbeteren. De mensen kunnen denk ik gewoon het beste een keer komen en zelf oordelen!
Maar ik heb het gevoel dat ik mijn ding vrij goed doe en hierin ook blijf verbeteren. De mensen kunnen denk ik gewoon het beste een keer komen en zelf oordelen!
Tot slot dan nog: het slotakkoord!
Wil je nog iets kwijt aan onze lezers?
Ik zou willen zeggen: blijf veilig en luister naar country muziek!
Foto credits: Ⓒ Frode Fjerdingstad (portrait), Per Johan Waag (live) & Miles Wintner (Roses Of Neuroses).
Recente interviews