REVIEWS |
Curse Of Lono - People In Cars
Score
Datum review
21-11-2021
Media
CD
Tracks
11
Release
26-11-2021
Wanneer je de bandnaam Curse Of Lono in Google intypt, komt er als genre voor de band ‘Cinematic Southern Gothic Rock’ naar voren. Een genre dat mij persoonlijk niet direct wat zegt en eigenlijk na het luisteren van het album People In Cars mij nog niet echt compleet duidelijk is geworden.
In ieder geval is wel duidelijk dat de stem van zanger Felix Bechtolsheimer een kenmerkende is. Eén aan de donkere kant van het vocale bereik. Iets wat nog wat dikker wordt aangezet op de opener van het album Let Your Love Rain Down On Me, een nummer welke een dromerig karakter kent.
Wie zich wat meer verdiept in het verhaal achter Curse Of Lono, leert dat de frontman een zware periode achter de rug heeft gehad, waar de dood, een depressie en het uiteenvallen van de band door de pandemie in terugkomen. Iets wat zeker ook is terug te horen op het album, welke volgens Felix in tegenstelling tot eerdere albums eigenlijk meer een solo werk is geworden.
Misschien mede door het zware verhaal achter sommige songs op het album, maakt het soms moeilijk om naar de nummers te luisteren en deze goed weten te plaatsen. Zo klinkt een song als Ursula Andress opgewekt en aangenaam, waarna het rustige, op piano gebouwde Mand Down volgt, welke weer totaal de andere kant op slaat qua sfeer.
Zeker ook Steppin’ Out kan hierbij een dubbele lading geven. Puur afgaand op de titel, zou je kunnen denken aan uit het leven stappen, maar luisterend naar het nummer geeft dit juist, misschien wel vreemd genoeg, een positief gevoel. Meer een gevoel van het afsluiten van een (foute) periode en een nieuwe (goede) ingaan.
Wanneer we verder het album beluisteren, volgt So Damned Beautiful, waar de ook wat donkere stem van Tess Parks voor een perfecte match zorgt met de sfeer welke in het nummer wordt ingezet. Een nummer waarop het ‘cinematisch’ wel zeker van toepassing.
Een nummer welke nog wel even benoemd mag worden is zeker Buy The Ticket, Take The Ride. Tussen het vele donkere geluid, springt dit nummer er dan wel tussen uit met een positieve vibe. Daarbij loopt ook een aangename gitaarlijn door het nummer heen.
En na het luisteren van de uitgebreide afsluiter Timeslipping blijft een verward gevoel over. Het album is zeker niet slecht, waarbij er zeker ook nummers terugkomen die ik zo in mijn playlist zou plaatsen, maar over het geheel gezien blijft het voor mij ‘moeilijk’ aanvoelen.
In ieder geval is wel duidelijk dat de stem van zanger Felix Bechtolsheimer een kenmerkende is. Eén aan de donkere kant van het vocale bereik. Iets wat nog wat dikker wordt aangezet op de opener van het album Let Your Love Rain Down On Me, een nummer welke een dromerig karakter kent.
Wie zich wat meer verdiept in het verhaal achter Curse Of Lono, leert dat de frontman een zware periode achter de rug heeft gehad, waar de dood, een depressie en het uiteenvallen van de band door de pandemie in terugkomen. Iets wat zeker ook is terug te horen op het album, welke volgens Felix in tegenstelling tot eerdere albums eigenlijk meer een solo werk is geworden.
Misschien mede door het zware verhaal achter sommige songs op het album, maakt het soms moeilijk om naar de nummers te luisteren en deze goed weten te plaatsen. Zo klinkt een song als Ursula Andress opgewekt en aangenaam, waarna het rustige, op piano gebouwde Mand Down volgt, welke weer totaal de andere kant op slaat qua sfeer.
Zeker ook Steppin’ Out kan hierbij een dubbele lading geven. Puur afgaand op de titel, zou je kunnen denken aan uit het leven stappen, maar luisterend naar het nummer geeft dit juist, misschien wel vreemd genoeg, een positief gevoel. Meer een gevoel van het afsluiten van een (foute) periode en een nieuwe (goede) ingaan.
Wanneer we verder het album beluisteren, volgt So Damned Beautiful, waar de ook wat donkere stem van Tess Parks voor een perfecte match zorgt met de sfeer welke in het nummer wordt ingezet. Een nummer waarop het ‘cinematisch’ wel zeker van toepassing.
Een nummer welke nog wel even benoemd mag worden is zeker Buy The Ticket, Take The Ride. Tussen het vele donkere geluid, springt dit nummer er dan wel tussen uit met een positieve vibe. Daarbij loopt ook een aangename gitaarlijn door het nummer heen.
En na het luisteren van de uitgebreide afsluiter Timeslipping blijft een verward gevoel over. Het album is zeker niet slecht, waarbij er zeker ook nummers terugkomen die ik zo in mijn playlist zou plaatsen, maar over het geheel gezien blijft het voor mij ‘moeilijk’ aanvoelen.
Recente reviews