Kamelot - The Awakening

De Amerikaanse symfonische rockband Kamelot is terug met zijn dertiende studioalbum The Awakening. Het album volgt vijf jaar na de release van The Shadow Theory uit 2018. Met de welbekende periode die tussen de twee albums lag, voelt het wel als een ontwaking, met het nieuwe materiaal van de band.

Een geruststellend bericht voor de fans is dat de band trouw is gebleven aan zijn geluid. Een fraaie mix van symfonisch, hardrock, metal en dat met een vleugje Keltisch. Daarbij vormt ook op dit album de stem van Tommy Karevik weer als een aangenaam rustpunt in het vele instrumentale geweld.

Het album wordt ingeluid met een symfonisch instrumentaal intro, met de toepasselijke titel Overture. Het nummer bouwt mooi op naar The Great Divide, waarop de band direct alle registers opentrekt en vol gas geeft. Even energiek, maar wat meer melodisch is dan Eventide.

Een lijn die zich eigenlijk wel voortzet gedurende de rest van het album. Een stevig geluid, aangename riffs, goede drumpartijen, lekker toetsenwerk en de al eerder aangehaalde stem van Karevik daarboven op.

Met Midsummer’s Eve bevat het album ook een Keltische ballad, waarop de band in het instrumentale wordt bijgestaan door violiste Florian Janoske en celliste Tina Guo. Het nummer vormt een aangenaam rustpunt. De ingezette Keltische lijn, klinkt vervolgens ook fraai door naar Bloodmoon, waar de band dan weer met volle kracht inzet.

Vocale ondersteuning krijgt de band verder nog op New Babylon, waar een gastbijdrage is van Melissa Bonny, bekend de symfonische metalbands Ad Infinitum en The Dark Side Of The Moon. Waar vaak in het verleden de vrouwelijke bijdragen in een ballad waren, laten Melissa en Tommy hier horen dat ook in het stevigere werk een samenwerking zeer aangenaam kan zijn.

Eerlijkheid dient te zeggen dat Kamelot op het nieuwste album misschien wat minder divers is dan op eerder werk. Dit doet zeker niet af aan de kwaliteit van het album, maar juist de diversiteit was altijd ook een (extra) sterk punt van de band. Daarbij ook gezegd hebbende dat Opus Of The Night (Ghost Requiem) bij vlagen ook wel veel doet denken aan Phantom Devine van het vorige album.

Nog voordat het album wordt afgesloten met het instrumentale outro, Ephemera, mag zeker ook Willow nog benoemd worden. Een nummer welke vanuit een piano intro, overloopt naar een verder ingekleurd stuk werk. Met een bijzonder fraai contrast tussen rustig en een steviger geluid.

The Awakening is gewoon andermaal een sterk album, die het spreekwoordelijke grijsdraaien niet zal ontkomen.