REVIEWS |
The Commoners - Find A Better Way
Score
Datum review
30-10-2022
Media
CD
Tracks
9
Release
04-11-2022
De vier heren van The Commoners, leveren met het album Find A Better Way hun nieuwste langspeler af. Op het album worden de Canadese rootsrockers bijgestaan door diverse muzikanten en vocalisten, waarbij dit ook zeker duidelijk is terug te horen.
Zowel het rustigere als meer stevigere werk is sterk opgebouwd in het instrumentale, waarbij in het vocalen, het koortje gevormd door Chantal Williams, Shezelle Weekes en Tash Lorayne een welkome aanvulling vormt.
Op het album Find A Better Way is eigenlijk wel een tweestrijd terug te horen. Met aan de ene kant wat steviger rock werk, met name aan het begin van het album. Met aan de andere kant een wat meer rustigere, meer roots, welke voornamelijk terug te horen op het tweede deel van het album.
De titeltrack Find A Better Way, valt dan zeker onder het stevigere werk op het album. Een nummer waarbij je alle kanten op wordt gegooid, van southern rock, naar orgelrock, naar eigenlijk gewoon aangename rock.Nummers als Too Much en Find My Cup behoren dan ook dezelfde categorie. Waarbij voor eerste genoemde, Too Much dit misschien ook wel geldt voor het tweede deel van de song, welke misschien een beetje ‘te veel’ is. Op de tweede, Find My Cup laat de band dan ook wel een vleugje soul horen.
More Than Mistakes, een nummer uit het eerste deel, verdient dan zeker nog een aparte benoeming. Het nummer kent een funky / groovy drive, welke van begin tot eind doorloopt. Zeker één van de betere tracks op het album.
De song Naturally lijkt een keerpunt te vormen op het album, naar een meer rustiger, rootsrock, geluid. Waar ook in deze ballad het koortje van de drie dames voor een sterke aanvulling zorgt. Met I Won’t volgt daarna direct nog één van de favorieten van het album. Een nummer met een fraaie tweestemmigheid in de zang en met een hoofdrol voor de Pedal Steel in het instrumentale, bespeelt door Michael Ekhart.
Met het rockende Deadlines wordt dan toch weer even weer wat steviger ingezet, maar ditmaal wel in een kat-en-muis spel tussen hard en zacht. Daarnaast is het nummer op zowel instrumentaal niveau, met de rockende gitaren en ook de gierende orgelpartijen, als op het vocale niveau interessant. Waar voor dat laatste de stemvervorming hierin ook aan bijdraagt.
Met het soms wat hysterisch klinkende Hangin’ On Again wordt de eindsprint ingezet om vervolgens met het grotendeels akoestische Alive af te sluiten. Een fraai slot op een afwisselend album, waarbij het werk meer ‘in het midden’ de band het beste lijkt te liggen. Maar waar toch ook de andere uiteindes, zeker niet onaangenaam zijn.
Zowel het rustigere als meer stevigere werk is sterk opgebouwd in het instrumentale, waarbij in het vocalen, het koortje gevormd door Chantal Williams, Shezelle Weekes en Tash Lorayne een welkome aanvulling vormt.
Op het album Find A Better Way is eigenlijk wel een tweestrijd terug te horen. Met aan de ene kant wat steviger rock werk, met name aan het begin van het album. Met aan de andere kant een wat meer rustigere, meer roots, welke voornamelijk terug te horen op het tweede deel van het album.
De titeltrack Find A Better Way, valt dan zeker onder het stevigere werk op het album. Een nummer waarbij je alle kanten op wordt gegooid, van southern rock, naar orgelrock, naar eigenlijk gewoon aangename rock.Nummers als Too Much en Find My Cup behoren dan ook dezelfde categorie. Waarbij voor eerste genoemde, Too Much dit misschien ook wel geldt voor het tweede deel van de song, welke misschien een beetje ‘te veel’ is. Op de tweede, Find My Cup laat de band dan ook wel een vleugje soul horen.
More Than Mistakes, een nummer uit het eerste deel, verdient dan zeker nog een aparte benoeming. Het nummer kent een funky / groovy drive, welke van begin tot eind doorloopt. Zeker één van de betere tracks op het album.
De song Naturally lijkt een keerpunt te vormen op het album, naar een meer rustiger, rootsrock, geluid. Waar ook in deze ballad het koortje van de drie dames voor een sterke aanvulling zorgt. Met I Won’t volgt daarna direct nog één van de favorieten van het album. Een nummer met een fraaie tweestemmigheid in de zang en met een hoofdrol voor de Pedal Steel in het instrumentale, bespeelt door Michael Ekhart.
Met het rockende Deadlines wordt dan toch weer even weer wat steviger ingezet, maar ditmaal wel in een kat-en-muis spel tussen hard en zacht. Daarnaast is het nummer op zowel instrumentaal niveau, met de rockende gitaren en ook de gierende orgelpartijen, als op het vocale niveau interessant. Waar voor dat laatste de stemvervorming hierin ook aan bijdraagt.
Met het soms wat hysterisch klinkende Hangin’ On Again wordt de eindsprint ingezet om vervolgens met het grotendeels akoestische Alive af te sluiten. Een fraai slot op een afwisselend album, waarbij het werk meer ‘in het midden’ de band het beste lijkt te liggen. Maar waar toch ook de andere uiteindes, zeker niet onaangenaam zijn.
Recente reviews